Zelfontdekking als opvoeding

Van de conceptie tot de tanden wisseling (0-7 jaar), wordt het fundament gelegd voor het huis, het lichaam (van de ziel) voor dit aardeleven. Het is de fase waarin de organen en het verdere fysieke lichaam opgebouwd worden. Alles wat van het kind gevraagd wordt dat niet zielseigen is, vraagt energie die dan niet kan worden benut voor deze opbouw. Dit heeft gevolgen voor de latere ontwikkeling. Het kind is in deze fase ‘puur emotie’ en heeft daarover geen beheersing. Die kwaliteit is dan nog niet aanwezig, maar komt zeker, net zoals wanneer het kind zelf van binnenuit leert lopen. Het heet Zelfontdekking als opvoeding.

Grenzen vanuit innerlijke kracht

We kunnen dat wel ‘trainen’, maar dat is dan een cognitief proces. Daarmee trekken we het kind weer naar het hoofd en komt het niet van binnenuit. Het kind gaat a.h.w. een ‘kunstje doen’, iets wat wij willen. Hierdoor komt de verbinding met zichzelf niet tot stand. Om het kind zich te laten ontwikkelen zoals het bedoeld is, heeft het ruimte nodig. Liefde en aandacht, om datgene waar het zelf aan toe is naar buiten te brengen op zijn unieke wijze. Dat betekent niet dat we geen grenzen aan kunnen geven, maar dan vanuit innerlijke kracht! Ook niet afdwingen, maar vooral voorleven. De ziel draagt veel wijsheid in zich, maar kan dat nog niet uiten en verwoorden. Dat maakt het kind soms machteloos, boos en eenzaam. Het jonge kind leeft bovendien vanuit de verwondering en is nog open en onbevangen. Een mooi geschenk om daar zelf weer wakker in te worden. Want bij volwassenen is de onbevangenheid ondergesneeuwd onder doelgerichtheid, patronen en oordelen.

De jongste kinderen leven sterk vanuit nabootsing. Er is een natuurlijke neiging om de omgeving gelukkig te zien, te ‘pleasen’. Wanneer wij bijvoorbeeld telkens heel enthousiast op een glimlach reageren, dan zal het kind steeds meer gaan lachen om ons te plezieren. Het kan dan een mechanisme ontwikkelen om op die manier gezien te worden.

Zonder oordeel

Vóór de geboorte leeft de ziel in een vrije ongebonden staat, in een ruimte vol Liefde en Licht, in een toestand van pure werkelijkheid. Door de geboorte komt de ziel op aarde in een schijn van die werkelijkheid. Een behoorlijke beperking dus. Om ons enigszins in te leven hoe dat is voor een ziel, kunnen we onszelf voorstellen alsof we (de ziel) gepropt worden in een harnas wat veel te klein is. Vervolgens komt de baby op aarde: een heel andere zwaartekracht, heel andere bewegingen, ineens zelf ademhalen en eten (de mens in dat harnas gaat onder water). Verder zie je daar allerlei vormen die je aanraken en allerlei klanken voortbrengen die je totaal niet begrijpt. Hoe eenzaam en verlaten kun je je dan voelen! Dat roept soms ook heimwee op. Maar een veilige omhulling van de buitenwereld zorgt er, samen met de verwondering van de ziel van het kind, voor dat het allemaal onbevangen ervaren kan worden. Zonder oordeel.

Contact maken

Hiermee wordt dan ook duidelijk dat de zwangerschap een goede basis kan geven aan de veiligheid van de baby. Juist nu al contact te maken, te zingen, te praten en te masseren geeft het nieuwe mensenkindje een welkom gevoel. Door te weten dat alles wat er zo in deze tijd gebeurt ook een effect heeft op de baby, doet ons makkelijker beslissen deze negen maanden meer in rust en aandacht met jezelf (ons beiden) om te gaan. Er wordt nog wel eens tot het laatst doorgewerkt met de opmerking: “ Ik neem mijn zwangerschapsverlof wel op als de baby er is”. Maar de baby is er al! Zwangerschapsverlof heeft duidelijk een functie. In deze periode het contact verdiepen en samen rust vinden voor de verdere indaling komt ten goede aan de toekomst van zowel moeder als baby. Immers aandacht geeft veiligheid, vertrouwen en geborgenheid.

Tastzin is het belangrijkst

In het begin staan alle zintuigen open, maar de tastzin is het belangrijkst. Dit vraagt duidelijk om mooie, zachte en natuurlijke materialen als eerste kennismaking met moeder Aarde. Daarnaast helpen liefdevolle aanrakingen de baby meer verbinding te maken met het lichaam en zijn begrenzing te ervaren. De tijdgeest brengt met zich mee dat de kinderen al vroeg heel wakker zijn. Alles komt binnen, wordt gehoord en gevoeld. Ze voelen haarscherp aan of het denken, voelen en handelen van de ouders of begeleiders met elkaar overeenstemmen. Ze lezen onze lichaamstaal, dus het maakt eigenlijk niet uit wat je zegt. De hoogintelligente kinderen komen dan nog wel eens in relationele problemen. Ze voelen als het ware de discrepanties, raken in verwarring en bedenken dan een handige oplossing. Hierdoor ontstaat er geen verbinding met hun eigen emotie en innerlijke belevingswereld. En juist op deze leeftijd ontwikkelt zich de verbinding met zichzelf en daarmee het zelfstandig onafhankelijk denken.

Onbevangenheid te vroeg gevuld

Vaak worden problemen, angsten en bezorgdheden besproken in het bijzijn van de kinderen. Het zijn vaak onderwerpen, visies en oordelen die de kinderen opvangen. Vroeger kon dat. Toen was het bewustzijn van het jonge kind anders. Die speelden door in hun eigen wereldje . Nu wordt alles gehoord of gevoeld wat er (on)bewust bij de ouders leeft. De onbevangenheid raakt daardoor te vroeg gevuld met volwassen onderwerpen. Zo komen de oordelen, bevindingen en patronen op een te jonge leeftijd in de ziel en worden dan op een onbewuste laag meegenomen. (het wordt ingeprent). Zo geven we onze wereld door. Het is goed om even stil te staan bij wat we als ouderen zoal bespreken waar ons kind bij is. Ook bij het ophalen van school wordt er nogal eens met juf over het kind gesproken!

Vervelen is scheppen

Door de wakkerheid is het verleidelijk om je kind als maatje te zien en het te betrekken bij allerlei beslissingen over zaken die ze nog niet kunnen overzien(al lijkt het, door hun manier van praten, wel zo). Ook hierdoor wordt het vervroegd naar het hoofd getrokken. In de huidige tijd hebben opvoeders het zo druk dat zij geen ‘speelruimte’ hebben, zodat alles lijkt te moeten waar het kind bij is. De kinderen zijn dan meer een onderdeel van het geheel geworden. Het is moeilijker om het kind nog als kind te zien. Voor bewustzijn van de ziel is ook stilte (=zielen-voeding) nodig. Kunnen we dat zelf nog ervaren? En kunnen we ons kind nog de ruimte geven om zich te vervelen? Stilte is het moment waarin ze verbinding maken met hun binnenwereld. Dan kunnen er dingen verwerkt worden en kunnen nieuwe ideeën ontstaan. Helemaal vanuit hunzelf. Vervelen is scheppen! Hier klinkt stilte als muziek in de oren. Is het niet heerlijk om het kind buiten regen, wind en zon te laten beleven, ervaren en voelen? Of naar de boerderij te gaan? Samen, zonder woorden, samen puur ervaren waar de melk echt vandaan komt!

Wakker bewustzijn

Daarnaast is er ook een verschil tussen het ‘ophalen van je kind na je werk’ en het ‘thuiskomen uit je werk bij je kind’. In de eerste situatie komt ieder uit een eigen energie en wordt vervolgens een nieuwe energie opgebouwd. In de tweede situatie komt de moeder thuis in de energie van het huis en het kind. Dit laatste vraagt wat zorgvuldigheid met betrekking tot de intimiteit waar je invalt. Het helpt dan om contact te maken met de situatie en je kind, om samen te bewonderen wat er zoal gemaakt is en waarmee gespeeld is. Kom aan in je huis. Soms is het verleidelijk om ‘neer te ploffen’, thee te drinken en eigen energie neer te zetten of de creatie van het kind op te ruimen, omdat dat wat rommelig voelt.

Bij dit alles geldt weer dat de bewustzijnsverandering van het kind een enorm appel doet op de opvoeder om zelf bewust te veranderen. Het wakkere bewustzijn van de kinderen vraagt nu ook een wakker worden van het bewustzijn van de ouders en begeleiders en evenzo van opa’s en oma’s. Want oppas-opa en -oma zijn, vraagt toch wat anders dan gewoon lekker opa en oma zijn!

Ruimte voor zelfontdekking

Onze bijdrage aan de Nieuwe Aarde is, het wezenlijke van het kind naar buiten laten komen. Dat betekent dat het kind een verbinding maakt met zichzelf, met zijn ziel. Dit doen we door het ruimte te geven, zichzelf te laten ervaren en te ontdekken, zonder dat we alles willen voorkomen, oplossen, verklaren of uitleggen. Een computerspelletje of televisie zal niet bijdragen aan een verbinding met hun ziel. Ze worden volgestopt met andermans ideeën en oplossingen. Het vraagt zelfs levenskrachten. Immers er wordt van alles voorgedaan en uitgelegd zonder dat het kind het zelf kan voelen, proeven en experimenteren. Een hut zien bouwen op t.v. is anders dan het zelf doen en daardoor creativiteit ontwikkelen. Het kind is geen deel van het spel. Het kijkt ernaar en moet het begrijpen (hoofd). Er wordt iets van buitenaf opgelegd. Doordat het kind zelf niet ervaart, maakt het dus geen verbinding met zichzelf en kan zo ook geen vertrouwen in eigen ideeën en uniciteit ontwikkelen..

Wat een stoute stoel

Ook bij pijn- en emotie-ervaring kunnen we helpen om die verbinding te maken. Als een kind zich stoot tegen een stoel, wordt het kind verdrietig of boos. Soms hoor ik dan: ‘goh wat een stoute stoel hè’. Maar… hiermee leg je dan het gevoel bij de stoel, dus buiten het kind zelf. Als je bij het troosten iets zegt als: “Goh, jij bent wel verdrietig” of “Het doet je wel pijn he?” of “Ben je boos?” dan wordt het kind a.h.w. verantwoordelijk voor zijn eigen pijn en raakt het niet afhankelijk van wat de ander doet (= schuld geven aan de buitenwereld). Bovendien wordt het kind gezien in zijn emotie. (het mag pijn hebben).

Spiegelingen van eigen emoties

Boeiend is te vermelden dat strubbelingen, emoties en confrontaties die zich in deze levensfase afspelen tussen kind en ouder of begeleider, vaak spiegelingen zijn van de eigen emoties (je innerlijk kind dat niet gezien is en geraakt wordt). Het pure en onbevangen kind oordeelt (nog) niet, manipuleert niet. Het is. Het oordeel wat je in het kind lijkt te lezen is je eigen oordeel. Hieraan zouden we onszelf moeten ontwikkelen en oude patronen, emoties en oordelen herkennen en loslaten. Een mooi geschenk van het kind. En als wij eerlijk met onszelf omgaan, krijgen zij vanzelf ook de ruimte die ze zo nodig hebben. Kortom, opvoeden is dus ‘simpelweg’: het kind een bedding geven om zichzelf te ontdekken, zich met zichzelf te verbinden. (En daarbij jezelf ontmoeten…)