Geboren worden is een beetje afscheid nemen

Bevallen is een beetje afscheid nemen… Je verwelkomt je kleintje in een nieuwe wereld, een nieuwe omgeving, in een nieuw leven. Geboren worden is een beetje afscheid nemen… je babytje laat de veilige, geborgen wereld van zijn warme, waterige baarmoederhuisje achter zich. Maar ook de etherische wereld waar het nog een grenzeloos wezen was.

Het zal moeten wennen aan ademen door de longen, drinken opnemen via de mond, koude- en warmtesensaties, kleertjes op de huid, mama die er niet meer ALTIJD is. Het zal moeten wennen aan een wereld waarin niet iedereen meteen begrijpt wat het voelt, ervaart, nodig heeft. Zo is het best spannend voor een klein wezentje om vanuit de wereld van volledige bescherming en verbinding de overstap te maken naar een wereld van afhankelijkheid en indrukken. En zo neemt het afscheid van zijn vorige bestaan als energetisch wezen, zijn knusse acquatische baarmoedertank waarin het negen maand lang heeft mogen vertoeven, om een leven aan te gaan, een lichaam te bewonen, een wereld te veroveren.

Al een beetje afscheid nemen met een Blessingway ceremonie

Een Blessingway is een geboorteritueel dat zijn oorsprong vindt bij de Navajo-indianen waarbij de overgang van het vrouw-zijn naar het moederschap gevierd wordt. Tijdens dit bekrachtigingsritueel wordt de toekomstige moeder gevierd en de baby verwelkomd. De Blessingway vindt ongeveer 6 à 4 weken voor de uitgerekende geboortedatum plaats.

Het kind wordt geboren, maar ook jij als ouder wordt geboren. Als barende vrouw wordt je de poort voor het leven maar ga je zelf ook door de poort. Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn als voordien, je krijgt nu een nieuwe rol. Door dit ritueel wordt de zwangere vrouw wordt emotioneel, mentaal en spiritueel voorbereid voor haar overgang naar haar nieuwe rol als moeder.
Wat zou de aanstaande moeder graag willen loslaten en willen ontvangen voor ze de bevalling ingaat? In een cirkel van vrienden en familie spreekt elke deelnemer een zegen uit over de moeder en de baby.

De gasten kunnen de moeder verwennen met massage, schilderen de zwangere buik of maken haar buik in gips gegoten, een vlaggetjesslinger met bekrachtigende boodschappen die ze kan ophangen tijdens het geboorteproces…

“Blessing the mother, you bless the child, you bless the world.”

De grote overgang

Zo’n overgang maak je niet zomaar. De bevalling is een scharniermoment zowel voor moeder, vader als kind. Het is het moment waarop jouw kind zijn veilige cocon loslaat en zijn eerste levensadem tegemoet gaat. Het geboorteproces is een uniek proces waarin jouw kind zijn unicitieit tot uiting brengt. Het open-baart zich aan jou. In het natuurlijke verloop van een bevalling krijgt het kind de kans om zich te open-baren aan jou, je krijgt al een stukje van zijn wezen te zien.

Bevallen is geen standaardprocedure maar een bezielde gebeurtenis voor moeder en kind. Het kind maakt zich op zijn eigen unieke manier los van de moeder. Zelden in een leven staan kwetsbaarheid en kracht zo dicht bij elkaar. Dat lukt dan ook het best wanneer een bevallende moeder de ruimte, veiligheid en steun krijgt die ze nodig heeft. Wanneer zijzelf en de personen die haar omringen in haar kracht geloven en vertrouwen hebben in de wijsheid van haar wonderlijke vrouwenlichaam.

Wanneer het geboorteproces niet wordt onderbroken en overmatig wordt gecontroleerd. Wanneer de baby zijn eigen geboortedatum mag kiezen. Het is de baby die het startschot geeft door een hormoon aan te maken dat het geboorteproces in gang zet bij de moeder. Samen, als een team, zijn ze onderweg naar hun Ontmoeting.

Geboren worden is delen

Als moeder zal je je kleintje gaan delen met anderen. Hier kan soms angst rond zijn. Dan zal de moeder wel eens de bevalling ophouden uit angst dat anderen niet goed voor haar kindje zullen zorgen, uit bezorgdheid dat ze haar innige band met haar kindje zal verliezen nu het niet meer in haar leeft. Want bevallen is een beetje afscheid nemen. Je schenkt je kindje aan de wereld.

Zoals de poëet Kahlil Gibran het zo mooi verwoordde:

“Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.”

Een verhaaltje

Er waren eens twee baby’s in de buik van een zwangere vrouw. De ene vraagt aan de andere:
– Geloof jij in het leven na de bevalling?
– Natuurlijk. Er zal toch wel iets zijn na de bevalling. Misschien zijn we hier nu om ons voor te bereiden
op wat er later zal komen.
– Wat een onzin! Er is geen leven na de bevalling. En hoe zou dat leven dan wel zijn?
– Ik weet het niet, maar er zal zeker en vast…meer licht zijn dan hier. Misschien zullen we op onze eigen
benen lopen en zullen we ons voeden met onze eigen mond.
– Maar dat is absurd! Lopen is onmogelijk. En via de mond eten? Gewoonweg ridicuul! De navelstreng
zorgt voor de voeding… Ik zeg je één ding : het leven na de bevalling is onmogelijk. De navelstreng is te
kort.
– Ik daarentegen denk dat er iets moet zijn. En misschien zal het anders zijn dan wat we gewoon zijn
hier.
– Maar niemand is ooit teruggekeerd van het ‘hiernamaals’, na de geboorte. De geboorte is het
einde van het leven. En uiteindelijk is het leven enkel maar een schrikwekkend bestaan in het
donker dat nergens tot leidt.
– Mmh, ik weet niet exact hoe het zal zijn na de geboorte, maar ik weet zeker dat we de
mama zullen zien en dat zij voor ons zal zorgen.
– Mama? Geloof jij in de mama? En waar denk je dat ze nu is dan?
– Waar? Overal om ons heen! Het is in haar en dankzij haar dat we leven. Zonder haar
zou heel deze wereld niet bestaan.
– Ik geloof er toch niet in! Ik heb de mama nog nooit gezien, dus, het is logisch dat ze
niet bestaat.
– Ok, maar soms, wanneer we heel stil zijn, kunnen we haar horen, of voelen hoe ze onze
wereld streelt. Weet je? … Ik denk dat er ons een echt leven wacht en dat we ons enkel en
alleen daarop aan het voorbereiden zijn…

Bronnen
“Bevallen op eigen kracht. Wat je zelf kunt doen om veilig en ongecompliceerd
te bevallen” – Wendy Schouten,
“Genieten van je bevalling” – Elizabeth Davis & Debra Pascali-Bonaro