Wat paarden mij leerden: het verhaal van Aquene

Dag meneer, dag mevrouw…mijn naam is Aquene. Een speciale naam, vind je niet ? Waarom mijn ouders me zo noemden, leg ik je later nog wel uit. Laten we beginnen bij mijn geboorte. Ik was een hele vrolijke baby en mama vond het heerlijk om bij me te zijn (en ik bij haar uiteraard). Mama gaf me borstvoeding en nadien kreeg alleen maar de gezondste en beste voeding. Toen ik één jaar was, stapte ik al dat het een lieve lust was en speelde ik heel graag in de tuin. Op een zonnige dag speelde ik met twijgjes, blaadjes en de mieren brachten me ook af en toe een bezoekje. De hond hield de wacht en diende als heerlijk ruggensteuntje. Onze buurman besloot op diezelfde zonnige dag zijn gras te maaien. Hij startte de grasmaaier … en het was precies alsof er duizend bommen en granaten op mij werden afgevuurd. Mijn hoofd leek wel te ontploffen en ik begon heel hard te schreeuwen. Mama was in de moestuin bezig en die wist even niet waar ze het had. Ze snelde naar me toe, keek argwanend naar onze hond die er maar beteuterd bij stond. Ik was ontroostbaar en niemand rondom mij wist wat er precies aan de hand was. Maar de toon was gezet, elk soort lawaai, aangekondigd of niet, leek me helemaal uit balans te brengen. Mama en papa deden wat ze konden, maar niks leek te helpen.

De kleuterklas

Toen ik naar de kleuterklas ging, leek dit voor mij precies een andere wereld. De geuren die er ronddwaalden wisten me keer op keer te vinden en het lawaai van mijn klasgenoten zorgde ervoor dat ik elke dag heel moe naar huis ging. Mama zorgde ervoor dat ik slechts halve dagen naar de klas diende te gaan, zodat ik op tijd naar mijn bedje kon. Daar was het altijd echt feest. Mijn knuffels vertelden me allerlei verhalen en ik kon ook heel goed met hen opschieten. Ik vond die stilte en die rust gewoon heerlijk. Mijn middagdutje was meestal een aangename oplaadbeurt om daarna terug in de tuin tussen de bloemen te spelen met één of andere nieuwe prachtige steen. De dagen volgden elkaar in ijltempo op en in de lagere school kon ik vriendschap sluiten met Eleonore.

De lagere school

Zij en ik waren twee handen op één buik. We zagen elkaar op school, in de vakanties en deden veel leuke dingen samen. In de klas was Eleonore een slimme meid. Ik daarentegen mocht meer mijn best doen. Als de meester iets uitlegde, dan zag ik vlinders over het bord fladderen, hoorde ik vogeltjes fluiten en en vertelden meestal ook andere dieren één voor één hun verhaal. Bij het oudercontact kregen mijn ouders telkens te horen dat ik te snel afgeleid was en het secundair moeilijk zou zijn. Lawaai ging ik liever uit de weg, een stinkende brooddoos in de boekentas van mijn klasgenoot rook ik al van mijlenver. Behalve Eleonore had ik weinig andere vriendjes, omdat ik liever drukte vermeed. Ik zat liever met haar in de zon op het schoolgrasveld. Tegen onrecht kon ik niet. Als een klasgenoot zich had bezeerd of heel veel verdriet had, dan ging dit bij mij door merg en been. Ik kon ook plots heel verdrietig worden, waardoor ik ook heel veel tranen heb gelaten. Op school was ik als het ware een schietschijf. De vrolijke baby van weleer, was beetje bij beetje aan het veranderen.

Een oude schoolvriendin met paarden

Op een dag kwam mama een oude schoolvriendin tegen. Ze praatten dat het een lieve lust was. Ik volgde het gesprek met halve aandacht en volgde ondertussen het dansspel van twee bijen. Opeens hoorde ik het woord paarden. Die schoolvriendin vertelde me dat we eens mochten langskomen voor een kennismaking. In de auto vertelde mama me dat die vriendin paarden had en dat ze ooit nog samen in dezelfde manège hadden paardgereden. “Zou je het leuk vinden om daar eens langs te gaan ?” Ik keek mijn moeder met verwonderde blik aan. “Waarom moet ik mee ? Het is toch jouw vriendin?” “ Ja” antwoordde mama,” maar die mevrouw werkt nu met paarden en ook met mensen”. “Ok en wat moet ik daar dan doen ?” “Aquene, papa en ik maken zich een beetje zorgen om jou.“ En daarom moet ik naar die mevrouw?” “Nee, Aquene, je mag daar eens langsgaan, of beter: we gaan er samen heen.” Kort daarna maakte mama een afspraak.

Mijn ontmoeting met de paarden én Blisk

Eerst gingen we naar het kantoor van die mevrouw, waar ze wat vertelde over zichzelf en haar werk. Daarna mocht mama haar verhaal doen en dan ik. Ik had niet zoveel te vertellen eigenlijk. “Ga je graag meteen naar de paarden?” , vroeg Kim (dat was de naam van die schoolvriendin). Ik trok mijn schouders op, omdat ik nog niet helemaal overtuigd was waarom ik hier diende te zijn. Mama ging ondertussen boodschappen doen en ik mocht mee naar de weide. In de auto sprak Kim over de paarden en dat ze toch wel mama haar verhaal over mij kon begrijpen. We kwamen aan op de weide en de paarden kwamen onmiddellijk naar me toe. Ze kwamen me één voor één begroeten. Ik mocht rustig de tijd nemen om hen te leren kennen. Toen vroeg Kim me of ik zin had in een wandeling met Blisk, de kleinste pony. Ik zei dat ik dat wel eens wilde proberen. Ik liep toen met Blisk heel veel rondjes en heb hem zo veel kunnen vertellen. Ik heb gehuild, hij liet me af en toe stilstaan en ik heb hem vooral veel geknuffeld. Ik voelde me na al die tijd begrepen en vooral thuiskomen. Kim vertelde me dat ik geen schrik hoefde te hebben om te zijn wie ik ben. Dat het helemaal OK is om gevoelig te zijn. Ik ben inderdaad gevoelig en Blisk toonde me dat dit ook OK was. Ik mocht van mama nog een aantal keer naar Kim gaan. Zij leerde me omgaan met mijn gevoeligheid, en Bliskje leerde me vooral dat het OK was om zo te zijn.

Vrede met de persoon die ik ben

O ja, ik zou jullie nog vertellen wat mijn naam betekent hé…wel Aquene is een Indianennaam en betekent “vrede”… Ik heb na een aantal keer vrede genomen met de persoon die ik ben. Wat ben ik blij dat ik dit door Blisk heb mogen ontdekken. Als ik me nog eens iets minder goed voel, dan belt mama naar Kim en kan ik terug verder aan de slag. Ik ben ondertussen volop aan mijn middelbare school bezig en behaal schitterende resultaten, en de verhalen … die vertel ik aan Blisk of schrijf ik neer in mijn dagboek. Dag meneer, dag mevrouw…

Kim Bossuyt

Kim Bossuyt is  gecertifieerd equicoach en begeleidt graag kinderen, jongeren en volwassenen in hun groei. Equiben bestaat bijna 10 jaar en gedurende die tijd hebben we samen met de paarden al heel wat mensen hun pad mogen laten bewandelen. Gezinsbegeleiding, of teambuilding is mogelijk maar ook voor huiswerkbegeleiding en loopbaanbegeleiding (via de vdab loopbaancheques)  kan je bij ons terecht. Elke begeleiding wordt ondersteund door oefeningen naast het paard waarbij uitgegaan wordt van het principe  “ik ok, jij ok”. www.equiben.be