Boeken Voor Ouders
Boeken in de kijker
Laat je kind niet los
Voor velen voelt ouderschap niet meer als vanzelfsprekend aan. Kinderen lijken ook minder aan te nemen van volwassenen en hebben minder ontzag voor ouders en andere opvoeders. Vaak nemen leeftijdgenoten de belangrijkste plaats in hun leven in.
Zij zijn de nieuwe referentie van onze kinderen bij het vormen van hun gedrag, identiteit, normen en waarden. Dit alles wordt nog versterkt door de alomtegenwoordige sociale media.
Kinderen raken daardoor in de war en de hechtheid van het gezin wordt ondergraven.
In Laat je kind niet los legt dr. Neufeld uit hoe deze oriëntatie op leeftijdgenoten de natuurlijke leiderschapsrol van de opvoeders, die kinderen nodig hebben om zich ten volle te ontplooien en van hen te leren, ondermijnt.
Een hechte band is de sleutel. Hij legt uit hoe je moeilijke situaties aanpakt en hoe je de relatie met je kinderen kunt versterken of herstellen.
Zij ontwikkelen zich het best tot onafhankelijkheid en veerkracht vanuit die veilige relatie. Een kind moet zijn ouders vertrouwen en op hen kunnen leunen totdat het zelf een eigen persoon is geworden.
Ouders moeten daarom weten hoe ze dat vertrouwen krijgen.
Hechtingsproblemen in gezinnen
Veel psychische problemen, bij zowel volwassenen als kinderen vinden hun oorsprong in een verstoorde hechting. Daarrond heeft de bekende John Bowlby zijn hechtingstheorie geconstrueerd.
Voor het eerst, wordt deze problematiek besproken vanuit de systeemtheorie. Deze laatste theorie vindt de laatste jaren een sterke opgang, door de popularisering van familieopstellingen, een geesteskind van wijlen Bert Hellinger.
De auteur van dit boek benadert dan ook de hechtingstheorie niet vanuit de gedachte dat kinderen slachtoffer kunnen zijn van een onveilige omgeving, maar dat het kind door zijn temperament en persoonlijkheid(lees, zijn rol in het systeem), deelneemt aan de vorming van hechtingspatronen binnen het gezin. Dit is de aanpak van systeemtherapeuten, die het concept van hechting interpreteren vanuit het gezinssysteem, met andere woorden: Het gezinssysteem staat voorop en niet het individu.
Zelf wordt het boek aangekondigd als een hulpbron voor hulpverleners, die deze benadering van de hechtingstheorie durven toepassen in hun counseling-en psychotherapiepraktijk. Het wordt ook door de uitgever aanbevolen als handboek.
Een korte profbio van de auteur:
Jean Marie Govaerts is een klinisch psycholoog en relatie-en gezinstherapeut. Hij specialiseerde zich aanvullend bij Ivan Boszormenyi- Nagy in Amsterdam en bij Jürg Willi in Zurich. Hij is erkend als opleider door de Belgische Vereniging van Opleiders en Systeemtherapeuten. Tevens was hij als gezinstherapeut werkzaam bij mentaal gehandicapten. Bij spraak-en taalgestoorden in de geestelijke gezondheidszorg en in de bijzondere jeugdzorg. Hij is in vzw Kern in Sint-Niklaas, een opleidingscentrum voor Psychotherapie, inhoudelijk verantwoordelijk voor de opleidingen systeemdenken.
Jagen, verzamelen, Opvoeden
Michaeleen Doucleff probeerde haar onhandelbare, zelfs agressieve peuter te controleren op een wijze, die ze van haar familie had geleerd, namelijk door bevelen uit te delen, roepen en orders te geven. Ze werd kwaad op haar dochter, die niet naar haar wou luisteren en nam het persoonlijk. Dit kunnen we ‘geprojecteerd ouderschap’ noemen (waarbij de ongecontroleerde- beperkende- emoties van de ouder worden geprojecteerd op het kind). Zij werd kwaad door het gedrag van het kind en beschuldigde het kind hiervan. Vervolgens leidt haar eigen ontregeling naar de ontregeling van het kind. Van daaruit escaleert de situatie.
Wanneer haar kinderarts, haar hiervoor een advies geeft voor haar zes maanden oude kind, inclusief voedingsschema’s en slaaptraining vraagt zij zich af van waar dit advies afkomstig is. Zij ontdekt dat deze benadering is ontstaan in de vondelingafdeling van het ziekenhuizen, waar honderden baby’s moesten worden verzorgd en gevolgd door een handvol mensen. Strikte behandelingen werden voorgeschreven in het voordeel van de volwassenen en niet van de kinderen. Vervolgens vroeg ze zich hoe andere ouders in de wereld dit aanpakten.
Ze reist naar drie verschillende culturen in de wereld, teneinde te onderzoeken hoe die culturen behulpzame kinderen opvoeden. Ze kreeg inzicht in wat verbinding en samenzijn, alsook autonomie en minimaal ingrijpen betekent en schreef dit neer in dit spraakmakende boek.
