Puber in therapie: de ondraaglijke lichtheid van Marcus
Marcus, was in een crisisfase beland tijdens zijn reeds zwaar belast jonge leven. Op zijn zevende, was hij in een psychiatrische instelling terechtgekomen, waar de behandelende therapeuten tevergeefs zochten naar wat er met hem ‘scheelde’. Ondertussen was hij veertien geworden en was hij een grondige verstoorder van de rust geworden binnen zijn gezin van afkomst. Hij tiranniseerde zijn moeder, daagde en schold zijn vader uit, vocht voortdurend met zijn oudste broer en weigerde pertinent om naar school te gaan. Covid, was de druppel te veel voor de fragiele geest van Marcus. Het was op dat punt, dat hij in mijn therapie praktijk terecht komt.
Knoop
Ondertussen had ik, ten titel van ‘intake’ gesproken met de wanhopige ouders want uit ervaring wist ik dat de ‘knoop’ meestal bij de ouders terug te vinden is. Daaruit bleek dat er een ‘problematiek’ te vinden was bij de moeder, die alle zin om te leven, ergens onderweg was kwijtgeraakt. Een duidelijke hint, wat mij betreft. Bij de vader ontbrak duidelijk, mannelijke energie. Althans, dat is mijn initiële analyse. Een analyse, die duidelijk verder onderzoek vergt.
Zelfmoord
Maar ondertussen, veroorzaakt Marcus het ene drama na het andere binnen het gezin, waarbij hij er niet voor terugdeinst te dreigen met zelfmoord. Het is vijf voor twaalf. Met het uiterlijk van een stille, lieve jongen zet hij bij een eerste ontmoeting, iedereen op het verkeerde been. Bij mij, zie ik een jong gekwetst vogeltje binnen fladderen in mijn spreekkamer. Mijn opdracht bestaat er uit om deze gewonde ziel ‘terug op de sporen te krijgen’. Ik heb wel een uitgebreid ‘trackrecord’ en in mijn gereedschapskist zit NLP, hypnosetechniek à la carte en een variatie van sjamanistische technieken. Voldoende om Marcus van dienst te zijn. Ik heb al voor hetere vuren gestaan.
Hoogbegaafd
Intuïtief, voel ik bij onze eerste ontmoeting dat er meer in Marcus zit, dan hij laat merken, ja ik verdenk er hem zelfs van een vorm van hoogbegaafdheid te bezitten. Ik vraag mijn (onzichtbare) gids om begeleiding terwijl Marcus mijn spreekkamer binnenwandelt en gaat zitten met neergeslagen ogen.
Wimbledon
Hij prutst wat nerveus aan zijn te wijd zittende broek, terwijl hij zucht. Hij voelt intuïtief aan dat ‘acteren’ hier geen nut heeft. Ik besluit, om het ijs te breken wat te praten over zijn favoriete sport, namelijk ; tennis die hij volgens zijn vader passioneel beoefent. Hij steekt vlot van wal als ik hem vraag wie zijn favoriete speler is. Dat blijkt ene Novak Djokovic te zijn. Vervolgens vraag ik of hij weleens visualiseert, waarbij ik eraan toevoeg dat ALLE topsporters visualiseren. De blik in zijn ogen verandert.
Djokovic
Ik ben tevreden over mezelf. Blij dat ik zijn aandacht te pakken heb en hem impliciet de boodschap geef dat dit niet één van die eindeloos saaie therapiesessies gaat worden. Mijn intuïtie, zegt mij dat deze jongeheer geestelijk wil uitgedaagd worden. Voor hij er erg in heeft visualiseert hij een appel die vervolgens een tennisbal wordt. Hij glijdt, ongemerkt in trance. Een kwartier later, staat hij op Wimbledon te tennissen met.. Djokovic. Ik ben verbaasd, hoe eenvoudig hem dit afgaat: associatie, dissociatie. Ik laat hem de wedstrijd winnen en ‘anker’ het euforisch gevoel. Hij glimlacht wat meewarig.
Tijdreizen
Op dat moment, besluit ik om hem ‘in de tijd te laten reizen’. Een risico, want de kans dat hij afhaakt is groot. Tijdreizen, is niet voor iedereen. Na een pranayama (adem)oefening en korte pauze laat ik hem vooruit ‘reizen in de tijd’, naar het moment waarop hij 23 jaar oud wordt. Hij speelt potverdorie op Wimbledon tegen een legendarisch tennisicoon. Euforie wordt extase. Er blinkt een traan in zijn oog èn het mijne.
Ster
Ik krijg een immens respect voor de ziel van Marcus. Mijn kamer licht op. ‘Een soort ondraaglijke lichtheid.’ Mijmer ik. Hij wandelt de sessie uit met de wetenschap, dat wanneer hij maar wil, hij kan tijdreizen. ‘Wanneer zie ik jou terug?’ vraagt hij. Op dat moment kan hij niet weten dat ik hem de volgende keer zou laten reizen naar de sterren en naar ZIJN ster. Marcus zou in dit leven zijn ondraaglijke lichtheid terugvinden, beloof ik mezelf.
Wolfgang Berlin
