Erkenning van de wijsheid in het kind


Erkenning hebben voor de wijsheid die al in onze kinderen zit wanneer ze geboren worden, kan onze kijk naar kinderen en jouw wereld veranderen in een wereld waar met liefde gecommuniceerd wordt.

De reis van kinderen begint al vòòr de conceptie

De reis die kinderen maken, begint al lang voor de conceptie. Ik geloof dat wanneer kinderen worden geboren, zij een uitnodiging gekregen hebben om als ziel te reïncarneren en bij jou als ouder. Met de bedoeling een gevoel in je los te maken dat jou als ouder stimuleert om naar jezelf te kijken. Dit gebeurt in kleine stapjes. De geboorte van een kind is zowel voor beide ouders een enorme transformatie. Opeens is daar een kind! En iedereen heeft wel een idee over hoe de opvoeding van zijn of haar eigen kind zal verlopen. Bij de één is dat beeld iets duidelijker dan bij de ander. En toch zal iedereen het grotendeels met me eens zijn dat het helemaal anders uitdraait dan hoe je het had gedacht.

Wat als (toekomstige) ouders voortaan zouden geloven dat de wijsheid al aanwezig is in hun kind en dat zij er voornamelijk zijn om ons richting te geven én te vertrouwen op hun kind als leraar?

Kinderen zijn leermeesters

Kinderen nodigen ons uit om te luisteren naar wat echt belangrijk is.  En dit is de verbinding met en in onszelf. De verbinding met jezelf kan je zien als de verbinding met iedere leeftijd van jezelf. In mijn geval zijn dat 29 versies. Je start vanaf je pas geboren zijn. Daarna verwelkom je de 1-jarige, de 2-jarige en zo kan je doorgaan tot de leeftijd die je vandaag hebt. Elke leeftijd heeft zijn eigen verhaal te vertellen, ieder meisje/iedere vrouw/iedere versie van jezelf wil gezien en gehoord worden. Erkenning is essentieel en wanneer dit niet wordt ingevuld, kan dit leger aan meisjes/vrouwen in opstand komen totdat het niet anders kan dan dat er naar hen geluisterd wordt. De verbinding in jezelf is de verbinding tussen je hoofd, je hart en je bekken: de bron van jouw levensenergie. Zodat, dat wat je denkt (hoofd), wat je voelt (hart) en wat je doet (bekken) op 1 dezelfde lijn liggen. Vanuit die alignement kan je optimaal verbinden met anderen en met (jouw) kinderen. Kinderen zijn echte leermeesters hierin.

Emoties mogen aanvaarden

Ze kunnen zo snel schakelen tussen verschillende emoties. De ene minuut kunnen ze erg verdrietig zijn en kort daarna zijn ze aan het schaterlachen. Zowel huilen als lachen biedt de mogelijkheid tot ontlading en spanning in het lichaam los te laten. Bij kinderen gaat dit zo snel. Ze leren ons dat ook wij onze emoties mogen aanvaarden en nadien opnieuw loslaten.  De kinderen tonen het ons voor. Toch is het niet altijd eenvoudig om van hen te leren en heb je er veel moed voor nodig. Een vertaling van wat ze ons echt vertellen, kan ook handig zijn als je van (jouw) kinderen wil leren. (Spiegelcoaches of mama-fluisteraars kunnen hierbij helpen) Soms is er zo een focus op wat wij, ouders én volwassenen, onze kinderen te leren hebben. Terwijl het misschien net andersom is of er op zijn minste een mooi evenwicht zou kunnen zijn tussen elkaar.

Enkele bedenkingen:

Is het echt belangrijk om netjes op het voetpad te lopen of kun je ook plezier ervaren door bijvoorbeeld te dansen? Vind je het belangrijk dat kinderen iedere avond hun speelgoed opruimen of is het belangrijker dat er nog even tijd wordt gemaakt voor een speelmomentje samen met de kinderen, zodat ze in verbinding kunnen gaan slapen? Ik kies bewust voor de laatste optie, want blijven doorgaan om met alles op tijd klaar te geraken in het gezin, werkt helemaal niet bij mijn kinderen. Zit er bij hen iets dwars dan kunnen ze dit niet wegstoppen. Ze willen dit eerst delen en desnoods huilen ze of schreeuwen ze het uit. 

Eigen emoties doorvoelen

Bijvoorbeeld: Wanneer kinderen thuiskomen van school en er is iets onaangenaams of oneerlijks gebeurd, kunnen we dan als ouder hier even tijd voor nemen?

Ik beken dat ik er soms niet in slaag om naar de kern van mijn eigen onaangename gevoel te gaan. Meestal blijf ik doorgaan waarmee ik bezig was en onderdruk ik het gevoel. Maar wanneer ik een moment voor mezelf vind, voel ik na en sta ik even stil bij wat er bij mezelf speelt. Wanneer mijn kinderen in mijn omgeving zijn, lukt het niet om mijn eigen emoties te doorvoelen. Hoewel dat net is wat ze willen leren van ons, als ouder, als volwassene. Hoe emoties te verwerken en niet te onderdrukken. Een kind wil zich héél voelen, want dan is het gelukkig.  Dat geldt natuurlijk ook voor ons, maar wij hebben geleerd deze emoties of intuïtieve gedachten weg te duwen, waardoor velen in onbalans geraken en niet héél meer zijn. Wanneer er een onverwerkte emotie of trauma bij een ouder aanwezig is, zal het kind er alles aan doen om de kans te krijgen om dit aan de ouder te tonen via zijn eigen gedrag (dit gebeurt uiteraard onbewust). Totdat de ouder snapt, het inziet dat dit over zijn eigen onverwerkte emotie gaat en kan hij dit transformeren. Je zou dus kunnen zeggen dat kinderen ons uitnodigen om samen op pad te gaan om zo als mens terug héél te worden.

Nog veel mysterie

Ik heb wel een idee over hoe de relatie tussen ouder en kind, volwassenen en kinderen, op zijn best kan zijn. Toch is er nog heel veel mysterie. Ik ben blij dat ik twee wondertjes heb die me keer op keer versteld doen staan van hun wijsheid en van het feit dat zij mijn leermeesters zijn op mijn pad. Ze leren me iedere dag opnieuw, al is het maar over die onvoorwaardelijke liefde die ik voor hen voel en zij voor mij. 

Noemie Weytens

In de zoektocht naar mezelf en die van het ouderschap, ontdekte ik mijn missie: vrouwen begeleiden bij het vinden van hun eigen liefdevolle stem, die luistert zonder oordeel, de stem van Mamafluisteraar. Met diezelfde liefdevolle stem ondersteun ik (single) mama’s in het democratisch opvoeden / Aware Parenting en ondersteun ik vrouwen met hun unieke rouw- en abortusverwerkingsproces.

www.mamafluisteraar.be

.